கைபேசியில்...
"அப்பா!
நாங்க இங்கே நல்லா இருக்கிறோம். அங்கே நீங்க எப்ப..." சுனாமி போன்ற அலை அந்தக் குரலையும் அடித்துச்சென்றது.
கணினியில்...
"நல்லவேளை
இங்கே ஒன்னும் நடக்கலே! நாங்க
பாதுகாப்பாக இருக்கி..." பேச்சுவார்த்தை முழுமையாய்
பரிமாறிக்கொள்ளும் முன்னே அப்பகுதிகள் அனைத்தும் வெள்ளத்தில்
மூழ்க ஆரம்பித்தது.
வானொலியில்..
"பூமியில்
பல பகுதிகள் இயற்கை செய்து கொண்டிருக்கும் அழிவோடு, உலகப் போரான அணு ஆயுதப் போரும் நடைபெற்று வருவதால் நீங்கள்..." சுழன்று வீசிய சூறாவளி வானொலி நிலையத்தோடு அங்கு
இருந்தனவற்றை ஒன்றுவிடாமல் சூறையாடிக் கடலுக்குள் அடித்துச்
சென்றது.
இடையிலுள்ள
நிலப்பகுதியில் அணுகுண்டிலிருந்து வந்த அணுக்கதிர்கள் மக்களையும், தண்ணீரிலுள்ள அனைத்து உயிரினங்களையும் உயிரோடு சமாதிகட்டும் வேலை துரிதமாக
செய்து கொண்டிருந்தது.
நடப்பவை
எல்லாவற்றையும் கூட்டிக்கழித்துப் பார்த்தால், இயற்கையானது
இந்த நேரத்திற்காக காத்துக்கொண்டிருந்ததுபோல் முன்பே திட்டமிட்டபடி
ஒவ்வொரு நிகழ்வையும் துல்லியமாக நடத்திக்கொண்டிருந்தது. எங்கு
பார்த்தாலும் பிணக்குவியல்கள், அழிந்த கட்டிடங்கள், அனாதையாய் கிடக்கும் செல்வங்கள், யாருமே சீண்டாத,
ஆட்களே இல்லாத பெரிய சின்ன கடைகள்,
பொறுக்க ஆளில்லாத சாலையில் பரவிக் கிடக்கும்
தங்கம், வைரம், பணப்பெட்டிகள் என்று
உலகத்தில் இதுவரை காணாத செல்வங்கள் ஒன்றாக அனைத்து
இடங்களிலும் பார்க்கின்றவாறு இருந்தது. இது நாள் வரை ஒளிந்து கிடந்த, புதையலாகக் காக்கப்பட்டவை எல்லாம் இன்று 'அம்போ' என்று அனாதையாய் கேட்பாரற்றுக் கிடந்தது.
ஒரே நேரத்தில் கிட்டத்தட்ட 600 கோடி மக்களின்
வாழ்க்கை இல்லாமல் செய்ததன் அடையாளமாகத் தனது வெற்றியை மெல்லிய காற்று மூலம் இறந்த
மக்களைப் பார்த்துக் கொண்டே பறைசாற்றி வலம் வந்துகொண்டிருந்தது. மருந்திற்காவது ஒரு உயிராவது பிழைத்திருக்கின்றதா?
என்று வேவு பார்க்க வந்தது சூரியக் கதிர்கள்.
"பூமியாவது
அழிவதாவது, வேறு வேலை இருந்தால் பாருங்கள்!"என்று ஆணித்தரமாய் இருந்தவர்கள் மண்ணோடு
மண்ணாகப் புதைந்தனர். இதுநாள்
வரை பிரபஞ்சத்தின் அதிசய படைப்பு பூமியைக இருந்தது. அந்த பூமியின் அதிய படைப்புக்கு கண்ணடி பட்டதற்குப் பரிகாரமாய் அழிவு வேலைகள் கட்சிதமாக நடந்து
முடிந்தது.
இத்தனையும் நடந்த பின்னரும் அந்த அசுர
அழிவையும் தாண்டி ஏதோ ஒரு மூலையில் முக்கல் முனகல் சத்தம் ... "ஐ.... ய்..யோ ... அப் ...பா ..." என்று
உடல் சோர்வில், பசி மயக்கத்தால்வரும் சப்தம் கேட்டது.
சற்று நெருங்கியபோது அவன் ஒரு இளைஞன்? உயிர்
கொண்ட சிலை. அழிவின் சத்தி தவறுதலாக
ஒரு உயிரை விட்டுவைத்தது போலும். சற்றே எழுந்து சுற்றும்
முற்றும் பார்த்தான். தட்டுத் தடுமாறி அங்கும் இங்கும்
பார்த்தவன் காய்கனிகளை பார்த்தவுடன் ஓடினான் அதனை நோக்கி. ஒரு
வழியாக பசியாறிய பின்னரே, தான் இருக்கும் நிலைமையினைச்
சிந்திக்க ஆரம்பித்தான். அவனைச் சுற்றி ஆள் அரவமில்லை.
ஒருவிதபயம் தொற்றிக்கொண்டது. மற்றவர்கள் எங்கே? என்ன ஆனார்கள்? தேடி நடந்தான் ... நடந்தான். கண்ணுக்கு எட்டியவரை யாருமில்லை? 'அப்போ நான் மட்டுமா.., உயிருடன் ..! இந்த உலகில்..!' என்று தனக்குள் பேசியவாறு விடை காண
அலைந்தான். தினமும் உண்பது, உறங்குவது,
அலைவது என்றபடி நாட்கள் பல கழிந்தன. போக போக
நம்பிக்கை இழந்தான். ஆனாலும் ஒரு மூலையில் தன்னம்பிக்கை
மற்றும் மன உறுதியுடன் அவன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தான்.
வீண்
போகவில்லை. அவன் எண்ணம்.
ஒரு
நாள், தூரத்தில் அ..தோ ...ஒ ...ரு ...உருவம் அசைவது தெரிந்தது. அவன் மனதில் நம்பிக்கை ஒளி பிரகாசமானது. நெருங்க
நெருங்க உருவம் சற்று தெளிவாக தெரிந்தது. அந்த உருவமோ இவனைக்
கவனித்ததாக தெரியவில்லை. நீளமானத் தலைமுடி, நளினமான நடை, தளர்ந்த உடல்! அதனை
நோக்கி ஓடினான். அன்னநடை நடந்த உருவம் திடீரென்று கீழே
சரிந்தது. சற்று அதிர்ச்சி அடைந்தவன் சுதாரித்துக் கொண்டு
அதை நோக்கி ஓடினான். மிகவும் கிட்டவே நெருங்கி விட்டான்.
ஒரு நிமிடம் உத்து பார்த்தவன் மகிழ்ச்சியின் எல்லையை அடைந்தான்.
அது, அவள் ஒரு பெண்! 'இவளும்
என்னைப் போலவே தப்பித்தவளாகத்தான் இருப்பாள்!' என்பதை உறுதி
செய்து கொண்டான்.
'ஒரு வேளை இவளும் என்னைப் போல, இங்கு உயிரோடு யாராவது இருக்கிறார்களா? என்று தேடி
அலைந்து, கடைசியில் யாரும் இல்லாததால், தான் உயிரோடு இருந்து எவ்வித பலனும் இல்லை என எண்ணி ... தன் உயிரை மாய்த்துக் கொள்ள.... ஒ ..... அப்படி இருக்கவே கூடாது' என்று துடித்தான்.
அவனுக்கு
உதவிடும் ஆருயிர்மருந்து இவள்தான் என்று உறுதியோடு நம்பினான். அவளை எந்த
நிலையிலும் இழந்துவிடக்கூடாது என்று நினைத்தவன் அவனுக்குத்தெரிந்த மருத்துவத்தை
அவளுக்குக் கொடுக்கத் தொடங்கினான். அவளின் நாடி துடிப்பு
இயல்பாக இருந்தாலும், இவனின் நாடி துடிப்பு அதிக வேகத்தில்
துடித்தது. ஒருவழியாக இதயத்துடிப்பு இருப்பதை உறுதி செய்த
பின்பே இவனின் நாடி சீரானது. சற்றும் தாமதிக்காமல் அடுத்தகட்ட
நடவடிக்கைக்கு தயாரானான்.
உதடு
வறண்டிருந்தது. உடல் சுண்டியிருந்தது. அதற்கு காரணம்,
தண்ணீர் தாகம், பசி என ஊகித்தவாறு இரண்டையும்
கொண்டு வந்தவன், முதலில் முகத்தில் தண்ணீரைத் தெளித்தான்.
உடல் அசைந்தது. வாயில் தண்ணீர் ஊற்றினான்.
முதலில் தண்ணீர் வெளியே கொட்டியது. அதன்பின் சிறிது சிறிதாக தண்ணீரையும் உணவையும் விழுங்கினாள்.
அப்போதுதான் அவனுக்கு உயிரே வந்தது. அப்போது
யார் இவள்? எங்கிருந்து வந்திருப்பாள்? போன்ற கேள்விகளை அவனேக்
கேட்டுக்கொண்டான்.
சற்று
கண்களை திறந்து பார்த்தவள், அவனைப் பார்த்த மகிழ்ச்சியில் கண்கள்
விரிந்தன. உடம்பு சுறுசுறுப்பானது. சற்று
எழுந்து உட்கார்ந்தாள். ஆனால் பேசுவதற்கு தெம்பு இல்லாமல்
மௌனமாக இருந்தாள். கட்டாயம் அப்போது அவள் எண்ணத்தில் அழிவுநேர கூச்சல்கள், அலறல்கள், கோரக்காட்சிகள் ஒரு முறை
வந்துபோயிருக்கும்.
மீண்டும்
அமைதி காத்தாள். அவன் எண்ணம் போன்றே அவளுக்கும் இருந்தது.
அன்பு காட்ட, ஆதரவு கொடுக்க, உதவி செய்திட ஒரு உயிராவது
இருக்கின்றதே என்று இருவரும் மகிழ்ச்சி அடைந்தனர். அவனின் எல்லா
உதவிகளையும் புன்னகையோடு ஏற்றுக் கொண்டாள். மீண்டும் மௌனம்.
இவனுக்காக அவள். அவளுக்காக இவள் என்கிற
சூழ்நிலையே அவர்களிடத்தில் நிலவியது.
பகல் இரவுகள் பல கடந்தன. மெல்ல மெல்ல
பேச ஆரம்பித்தாள். அவள் தொடர்ந்தாள். "எனக்கு தெரிந்தவரை நாம்
இருவரும்தான் உலகில் உயிரோடு இருக்கிறோம் போலத் தெரியுது?"
"எனக்கும் அப்படித்தான் தோன்றுகின்றது" என்றான்.
"இனி நாடு என்பது ஏதுமில்லை, இந்த உலகமே நமதுதான்" என்றாள்.
இந்த பேச்சு நீண்டது. சட்டென்று "அப்படியானால் நாம் மற்றோரு 'ஆதாம், ஏவாள்' அப்படித்தானே " என்றாள்.
"அ ....... ஆமாம் "
என்றபோது இருவரும் மகிழ்ச்சியில் மிதந்தனர்.
"நமக்கு மீண்டும்
ஒரு புது உலகம் படைக்க வாய்ப்புக் கிடைத்திருக்கு. இனி நம் பெயர்களும்
அந்த 'ஆதாம், ஏவாள்' போல நிலைத்து நிற்கும். இனி நாம்தான் இப்புதிய
உலகைப் படைக்கப்போகும் தாய், தந்தை" என்று
நினைக்க நினைக்க அவர்களுக்குப் பெருமையாய் இருந்தது.
"இந்த புது
உலகத்தைப் படைக்கும் பெரிய பொறுப்பு நம்மிடம் இப்போது உள்ளது. இனி நம் பரம்பரையினர் உலகத்தை
ஆள்வார்கள்!" அவனின் பேச்சு மகிழ்ச்சியைத் தந்தாலும் உடனே மௌனத்தில்
ஆழ்தியது.
நிதானமாய் யோசித்தார்கள். முடிவில்..
"நாம் மற்றோரு ஆதாம் ஏவாள்! ஆனால் ஒரு உலகம் வாழ்ந்து அழிவை
பார்த்தவர்கள். எதனாலே அழிந்தது? பொறாமை, போட்டி, கோபம், தீய எண்ணங்கள், பேராசை என்பது என்று நம் இருவருக்கும்
நன்றாகத் தெரியும்." வாதங்கள் காரசாரமாக நிகழ்ந்தன.
"உனக்கு புதிய உலகம் படைக்க
விருப்பம்தானே?" அவளிடத்தில் கேள்வியை எழுப்பினான்.
மௌனம், யோசனை.
மீண்டும் மௌனம்.. யோசனை. சட்டென்று "எனக்கு துளிகூட விருப்பமில்லை" என்ற ஒரு குண்டைத் தூக்கி
போட்டாள். அவனின் மகிழ்ச்சியான எண்ணம் இடி தாக்கியதுபோல் சுருண்டது.
அவனின் கற்பனை உலகம் மெய்யாக உருவாக ஆரம்பிப்பதற்குள் அழிந்ததுபோல உணர்ந்தான்.
"ஏன்?.. ஏன்? இந்த திடீர் மனமாற்றம்" என்ற பல கேள்விகளை
அடுக்கினான்.
"ஆம். ஆசையோடு நாம் சந்ததியினரை
படைப்போம். அவர்கள் முதலில் பாசமாகத்தான் இருப்பார்கள்.
பிறகு பாசம் மோசம் செய்யும். ஏமாற்றும்.
குறிப்பாக பெண் இனத்தை பாடாய்ப்படுத்தும். உறவுகள்
பெருகப் பெருக ஒருவருக்கொருவர் போட்டி, பொறமையில் ஆரம்பித்து பின்னர்
சண்டையாய் வளரும். இப்போதுள்ள இந்த உலகம் மாதிரிப் பல நாடுகளாய் மாறி அவர்களுக்குள் மீண்டும் 'நான்தான் பெரியவன், நான்தான் பெரியவன்' என்கிறப் போட்டியாகமாறும்.
"கடைசியில் ஒருநாள் இப்போது
நடந்ததுபோல் வெகுசீக்கிரமே நாம் படைத்த புது உலகம் அழிந்துபோகும். அந்த காட்சிகள்
என் கண்ணுக்குள் தெரிகிறது. அந்த அழிவுக்கு நாமே காரணமாக இருக்கவேண்டுமா?
நிதானமாய் யோசித்தார்கள். முடிவில்..
"அதற்காக இந்த
அற்புத உலகத்தை நாமே அழிக்கலாமா? இந்த நல்ல வாய்ப்பு யாருக்கும்
இனி கிட்டாது. உன் முடிவை மாற்றிக்கொணடால் இந்த உலகம் படைக்கப்பட்டதன்
பலனை நாம் கொடுக்கலாம்" என்ற அவனின் தேனினும் இனிய வார்த்தைகள்
அவளை சமாதானப்படுத்திச் சம்மதிக்க வைத்தது.
"இனி நாம் இருவரும்
புதிய உலகத்திற்கு அடியெடுத்துவைக்கும் புண்ணியவான்களாக மாறுவோம். புனிதமான மறு உலகப்பயணத்திற்கு ஆயுத்தமாவோம்"
"நீ சொல்வது சரிதான். இன்றைய நமது சுகம், மகிழ்ச்சி நாளை மலரும்
நாட்களிலும் நிலைத்து நிற்கும்! என்பதில் சந்தேகமே இல்லை. நாம் நினைத்தபடி புது உலகம் கட்டாயமாக இருக்கும். ஒருவருக்கொருவர்
அன்பாகப் பாசமாக உதவியாக நடந்து கொள்வார்கள் என்பது உண்மையில் நடக்கும். நமது பரம்பரை அணுக்களிலிருந்து வரும் மனிதன் அதிசக்தி படைத்த மனிதனாகவே இருப்பான்.
அவனின் எண்ணங்கள் ஆரம்பத்திலுருந்தே போட்டி பொறாமை விதைகளை அழித்திடவேண்டும்.
ஆன்மீகப்பாதைக்கு வித்திடவேண்டும்" படபடவென்று கொட்டித்
தீர்த்துவிட்டான்.
இருவரும் ஒரு முடிவுக்கு வந்தனர்.
"சரி. நாம் இந்த உலகுக்கு
கடைசி ஆதாம் ஏவாளாக இருப்பதை விட மற்றோரு புது
ஆதாம் ஏவாளாக இருப்போம். தொடங்கியது எப்படியோ அப்படியே
மீண்டும் தொடங்கிடுவோம். நம் அணுக்களில் கலந்திருக்கும் தந்திரம்
மற்றும் ஏமாற்றும் குணம் நாம் உருவாக்கும் மனிதனுக்கு இருக்கக் கூடாது. அதனால்.... ? " சற்று நிறுத்தினாள்.
"அதனால்"
"உலகில் அன்பே
உருவான மனித இனம் பெருக இன்றிலிருந்து பாடுபடுவோம்" என்று
மகிழ்ச்சியின் உச்சத்தில் இருத்தபோது இருவர் உடலில் இனம்புரியாத மாற்றங்கள் நடக்க ஆரம்பித்தது.
உடல் சோர்ந்து, வாடி வதங்கி ஓரடிகூட எடுத்துவைக்க
முடியாமல் இருவரும் தரையில் துவண்டுவிழ ஆரம்பித்தனர். தோல்கள்
சுருங்கின. உடல் முழுவதும் சூடுபரவ ஆரம்பித்தனர்.
"என்ன நடக்குது?
ஒருவேளை அணுகதிர் வீச்சு உடலில் .. உடலில்"
"ஆமா,
எனக்கும் அப்படித்தான் தோன்றுது. அப்போ நமது எண்ணம்..
அந்த புது உலகம் .. புது மனிதர்கள்
.."
"அதுவும் இந்த
அழிவில் அழிந்துவிட்டது என்றே நினைக்கிறேன்"
"அப்போ நாம
உயிர்வாழ மாட்டோமா?"
" இந்த உலகுக்கு
மற்றோரு புது ஆதாம் ஏவாளாக இல்லாம கடைசி ஆதாம்
ஏவாளாக இருந்து உலகைவிட்டுப் போகிறோம்.. மகிழ்ச்சியாக.."
***********************
